“ Nu word ik door dit gesprek ook nog eens beroemd. Dat heb ik altijd willen worden. ”
Anouk van den Heuvel aan het werk
Als de interviewer en fotograaf binnenkomen, zit mevrouw Lensen met wijkverpleegkundige Anouk van den Heuvel van Vughterstede aan de keukentafel. Ze hebben zojuist een formulier ingevuld. We worden hartelijk ontvangen en een kopje koffie wordt aangeboden. Mevrouw Lensen woont sinds 13 jaar in een seniorenwoning van Vughterstede. Ze heeft het er goed naar de zin. “Ik heb mijn goede en slechte dagen, ik heb veel meegemaakt”, vertelt ze. Haar man en dochter (49 jaar) is ze veel te vroeg verloren. “Ik denk elke dag aan ze”, zegt ze bedroefd. Maar ze gaat ook verder met haar leven: “Het leven is goed zoals het is”, is haar motto.
Mevrouw Lensen is blij met haar kinderen (haar oudste zoon is 78 jaar), kleinkinderen en achterkleinkinderen. “Ze werken en studeren allemaal, dus soms is het lastig voor ze om tijd vrij te maken voor mij.” Begripvol en trots wijst ze naar de foto’s van alle kinderen die in haar kast prijken. Zeuren doet ze niet meer. “Sinds mijn familie zei dat ik niet zo moet zeuren, doe ik dat niet meer.” Soms wordt ze nog als eigenwijs bestempeld. “Daar lig ik ’s nachts dan weleens wakker van. Wat is dat: eigenwijs?” Anouk laat geruststellend weten: “Eigenwijs is ook wijs.” Die eigenwijsheid brengt haar er wel toe dat ze zoveel mogelijk zelf doet. Elke ochtend en avond komt de wijkzorg de pantykousjes aan- en uitdoen. Zich kleden doet ze zelf. Drie keer per week wordt ze, door Anouk of Angelique, ondersteund bij het douchen. “Ze kan dat zo snel, alles inzepen en klaar. Ik snap niet hoe ze dat doet”, zegt Anouk. Mevrouw Lensen is duidelijk blij met de hulp van Anouk en zegt dat ook. “Wat ze voor mij doet, is heel fantastisch. Ze is een schat. En nu word ik door dit gesprek ook nog eens beroemd! Dat heb ik altijd al willen worden”, lacht ze.
Nadat alle foto’s zijn gemaakt en er een hoop, maar lang niet alles, is verteld, nemen we afscheid met de belofte terug te komen. Mevrouw Lensen is ontzettend blij. En Anouk: die krijgt van haar een dikke knuffel.
Op de foto: Anouk van den Heuvel en mw. Lensen.
“Een lach geven is gratis,
een lach ontvangen is onbetaalbaar”
Mascha Pastoor over haar werk
Het mooie van mijn werk binnen Vughterstede is dat ik meerdere rollen vervul: van welzijn 1 op 1, centrale welzijnsactiviteiten tot zorg aan het bed. De naam Manusje van alles past daarom goed bij mij. Bewonersgeluk verzilveren betekent voor mij: mensen een doel geven en het gevoel geven dat zij er toe doen met al hun kwaliteiten en levenservaring. Mijn motto is ‘een lach geven is gratis, een lach ontvangen is onbetaalbaar’.
Het sterke aan Vughterstede vind ik dat we verbinden: het bundelen van elkaars kwaliteiten en de samenwerking van de disciplines binnen de organisatie. We hebben allemaal hetzelfde doel: onze bewoners een zo’n mooi mogelijke dag bezorgen, waarbij een goed leven met geluk bovenaan staat.
Op de foto: Mascha Pastoor en mw. Peltenburg.